Film Recensie The White Tiger: Gebaseerd op de gelijknamige roman van Aravind Adiga in 2008 die de Man Booker Prize won, is dit een aangrijpende, grappige en hartverscheurende film.
Overzicht
| Cast | Adarsh Gourav, Rajkummar Rao, Priyanka Chopra, Mahesh Manjrekar, Vijay Maurya |
| Richting | Ramin Bahrani |
| Stijl | Komedie, Drama |
| Duur | 2 uur 5 minuten |
| Releasedatum film | 13 januari 2021 |
Film recensie van The White Tiger: een ander beest
The White Tiger is een bewerking van Aravind Adiga’s gelijknamige roman uit 2008. De film gaat over kastenpolitiek en toont de kloof tussen rijk en arm in India. Het biedt een commentaar op wat er mis is met ons land, waar zelfs na zoveel jaren van democratie, de machtigen nog steeds heersen over degenen met minder middelen. In het ietwat scheve wereldbeeld van de film is de enige weg omhoog voor de armen via misdaad en politiek.
Regisseur Ramin Bahrani heeft de film gemaakt voor een westers publiek. Daarom zien we aan de ene kant alleen maar bittere armoede en aan de andere kant een high-society levensstijl. Het is alsof de grote Indiase middenklasse, die de wereldeconomie voortstuwt door haar koopkracht, gewoon niet bestaat. Deze verdeling in de haves en have-nots is inderdaad te simplistisch.
Spider Man No Way Home film recensie
Aan de ene kant van het spectrum staat Balram Halwai (Adash Gourav), die als kind een beetje heeft gestudeerd, Hindi kan spreken en zijn ambitie is om de chauffeur te worden van Ashok (Rajkummar Rao), de jongste zoon van zijn dorp. zamindar (Mahesh Manjrekar).
Ashok, die in Amerika heeft gestudeerd, is getrouwd met Pinky (Priyanka Chopra), een Indiaas meisje geboren en getogen in Amerika. Terwijl de zamindar en zijn oudste zoon (Vijay Maurya) Balram behandelen alsof hij slechts een trede is boven het zijn van een dier, zijn de enige mensen die hem als een mens behandelen de door Amerika teruggekeerde Ashok en Pinky. Pinky, in het bijzonder, is de enige humanitaire in de film.
Ze eist hem constant op om te rebelleren, om dingen niet te laten liggen. Pinky maakt zich ook schuldig aan het overrijden van een kind tijdens het rijden onder invloed. Een misdaad waarvoor Balram gedwongen wordt de schuld op zich te nemen. Klinkt het bekend in de oren van een bekende hit-and-run-zaak in Mumbai? Zijn onvermogen om verder niets te zeggen drijft hem ertoe de onzichtbare ketenen om hem heen te verbreken, wat leidt tot een nacht van misdaad, rebellie, maar uiteindelijk verlossing voor hem.
Het scenario zit vol tegenstrijdigheden. Ashok, tegen zijn zin in, doet te veel deals in Delhi – om welke rijm of reden weten we niet. Zijn vader en broer reizen in de slaapcoupé op een trein. Nogmaals, dit riekt naar onwetendheid, aangezien geen enkele rijke dat zal doen.
Misschien wel het meest irritante is dat de gewone man, de chauffeurs, de familieleden van Balram, onderling in het Engels worden getoond. Nu kan een chauffeur in het Engels met zijn werkgevers praten, maar hij zal dat niet doen in het gezelschap van zijn collega’s. En sinds wanneer werd de Pajero het toppunt van luxe auto’s in Delhi onder de rijken?
Zoals eerder gezegd, zinspeelt de film slechts op de klassen-, kaste- en religieuze kloof. Het blaft maar bijt niet. Misschien is het de onwetendheid van de regisseur met India – Adiga’s boek is tenslotte slechts een referentiepunt, of misschien werd hem geadviseerd niet te diep te graven. Wat de reden ook is, het laat je met een onbevredigd gevoel achter. Het gebrek aan diepgang wordt ondersteund door prachtig acteerwerk.
Priyanka Chopra heeft een geweldige prestatie neergezet als Pinky die niet gewend is aan de patriarchale manieren van haar schoonouders en openlijk tegen hen in opstand komt. Haar reactieschoten op hun nonchalante wangedrag met de bedienden zijn perfect. En haar chemie met Rajkummar Rao knettert ook.
Ze zien er heel erg uit als een yuppiekoppel dat niet helemaal past en zeker terug naar Amerika moet. We zouden willen dat er meer van Priyanka in de film zat, maar het is niet Pinky’s verhaal.
Rajkummar Rao lijkt ook zo natuurlijk in zijn rol als de jongste zoon die vergeten is dat zijn familie in wezen gangsters is. Hij zit gevangen tussen twee uitersten en kan niet beslissen waar hij thuishoort. Rao laat de hulpeloosheid van zijn personage prachtig zien.
De film rust echter vierkant op de schouders van Adarsh Gourav. Hij is de personificatie van Balram. Hij is zo naadloos in zijn uitvoering dat je vergeet dat je naar een acteur aan het werk kijkt. Het is alsof een openhartige camera iemand volgt en op magische wijze op de hoogte is van de gedachten van de persoon.
We herhalen dat The White Tiger is gemaakt met het westerse publiek in gedachten en versterkt het stereotype dat India een arm derdewereldland is. Het menselijke drama dat het voortbrengt stijgt gelukkig boven de clichés uit.
Film recensie The White Tiger: VERHAAL
Balram Halwai (Adarsh Gourav) werd in de vergetelheid geboren – een rustieke opvoeding, betreurenswaardig huis dat stinkt naar honger en verdriet, gedwongen om te stoppen met school nog voordat hij was begonnen met leren. Maar deze non-conformist had een droom, om los te komen van de ketenen van de ‘roostercoup’… om dienstbaarheid af te leren en hoe je niet meegezogen in het feodalisme.
Dit sociale commentaar is de hervertelling van Aravind Adiga’s 2008 Man Booker Prize-winnende boek met dezelfde naam en het is even duister als grappig.
Film recensie De Witte Tijger: Recensie
Hebben we Ramu Kaka niet allemaal als vanzelfsprekend beschouwd uit onze vele Hindi-films? We waren geconditioneerd om te denken dat het oké was voor Ramlaal (Satyen Kappu) om aan de voeten van Thakur (Sanjeev Kumar) in Sholay te zitten. Films zoals Bawarchi en Nauker prijzen de deugden van het dienen van je meester – ze dienen ook wie staat en wacht of zich tot op het bot werkt. Als Kaaliya tegen Gabbar zegt: “Sarkar, maine aapka namak khaya hai”, (ik heb je zout gegeten), is dat het ultieme teken van loyaliteit – want er is geen ergere trouweloosheid dan namak harami.
Dus door de eeuwen heen heeft Ramu Kaka zijn Sarkar gediend, behandeld als een van de familie, maar niet helemaal. De familie in het grote huis gaat vrolijk door met hun zaken, waarbij ze terloopse wreedheid en kleine vriendelijkheid uitdelen zonder na te denken over Ramu Kaka’s hoop, dromen en ambities. Wat als ze echter werden bediend door een witte tijger, een zeldzaam, once-in-a-lifetime beest als Balram Halwai? Zouden de woordeloze, hardwerkende elven tanden en klauwen ontwikkelen zoals de familie Kim in Parasite?
Gebaseerd op Aravind Adiga’s gelijknamige roman die de Man Booker Prize in 2008 won, vertelt The White Tiger het verhaal van Balram terwijl hij zichzelf uit de armoede en de ketenen van de kaste sleept om een succesvolle ondernemer te worden. Verteld door Balram in de vorm van een brief aan de bezoekende Chinese première, beschrijft The White Tiger Balrams ellendige leven van armoede in een niet nader genoemd dorp in de buurt van Dhanbad, zijn vader die riksja trekt aan tuberculose en van school wordt gehaald, ondanks dat hij een slimme student, om in een theestalletje te werken om schulden af te betalen.
Balram is niet iemand die de kaarten accepteert die het leven hem heeft gegeven en wanneer hij ontdekt dat de rijke familie in Dhanbad een chauffeur nodig heeft voor hun in Amerika teruggekeerde zoon Ashok, leert hij autorijden. Hij krijgt de baan en maakt zichzelf al snel onmisbaar. Zoals alle goede dienaren doet Balram alles wat hij moet doen, maar wordt onvermijdelijk bij het eerste teken van problemen onder de bus gegooid.
The White Tiger handhaaft de duistere satirische toon van de roman. Regisseur Ramin Bahrani, die ook het scenario schreef, mijdt veelal de clichés van het exotische India. Hij heeft een behendige, lichte hand aan het stuur, zelfs terwijl hij meedogenloos de vele hypocrisie blootlegt die het moderne India vormen, van de regelrechte brutaliteit van Ashoks vader (Mahesh Manjrekar) en broer (Vijay Maurya) tot de goedbedoelde maar vruchteloze vriendelijkheid van Ashok (Rajkummar Rao) en zijn vrouw, Pinky (Priyanka Chopra Jonas).
Voor een film over zware thema’s als corruptie, kaste, globalisering en ondernemerschap, is The White Tiger boeiend en snel. De cast en het schrijven (“Hebben we een hekel aan onze meesters achter een façade van liefde, of houden we van ze achter een façade van walging?”) Zijn uitstekend. Adarsh Gourav als Balram is een openbaring in zijn eerste hoofdrol: hij schakelt in een oogwenk van sluw naar zorgzaam, gekwetst naar woede en wanhoop naar optimisme. Manjrekar brengt al zijn slijmerige kwaad als de slechte patriarch en Swaroop Sampat is helemaal fluwelen staal als de zachtaardige, vuilbekkende politicus.
Wanneer Balram zegt: “Denk geen seconde dat er een spelshow van een miljoen roepies is die je kunt winnen om eruit te komen”, moet je denken aan Danny Boyle’s Slumdog Millionaire, die de spirituele broer van The White Tiger lijkt te zijn met zijn echo’s van Hindi-films uit de jaren 70. Een mooie, aangrijpende, grappige en hartverscheurende film, we worden vanaf het begin meegezogen in de wild kleurrijke wereld van Balram. En wat een spannende rit neemt deze heldhaftige chauffeur ons mee!
The White Tiger is momenteel te zien op Netflix
The White Tiger Film Trailer
Gevoed door een pittige hiphop-soundtrack en een hectische energie, is The White Tiger een griezelige kroniek van een nieuw geglobaliseerde natie die, zoals Balram, worstelt met een ingebouwd minderwaardigheidscomplex. We houden onszelf voor dat we tijgers zijn, maar eigenlijk zijn we gewoon tijgers die hun eigen staart achterna zitten.
Voor meer film recensies kunt u terecht op Dutch Malhath TV.